BÜTÜNÜN DENGESİ

”Karşıtlıklar olmadan ilerleme olmaz. Çekim ve itme, mantık ve enerji, sevgi ve nefret insan varlığı için gereklidir.” William Blake

İnanamıyordu yaşadıklarına. Ne ara bu duruma gelmişlerdi. Ne zaman başlamıştı? Hiç bir fikri yoktu. ”Ben ne yaptım ki?” demekten kendini alamıyordu. Çok masumca söylenen bir cümleydi onun için. Olduğu yere; yol kenarındaki şekilsiz bir kaya parçasına öylece bıraktı kendini. Top böceği gibi kapanma istenci ile çenesi göğsünde göz yaşları kendiliğinden yer çekimine yenik düşüyordu. Rüzgarın esintisini ıslak yüzünde hissediyordu. Yarı açık gözleri yerde, arada esinti ile havalanan bir gazete parçasındaki yazıya kilitlendi. ”Okuyun.” Gözleriyle okuduğu bu tek kelimelik cümleyi tekrar etti sesli bir şekilde. ”Okuyun.” Aynı anda babasının ona ısrarla, elleriyle de desteklenen hatırlatan davranışları zihninde belirdi. ”Okuyun.” Merakla; sorguladığı, araştırdığı, doğru cevaplar için sonuca baktığı gerçeğini de bilerek doğru kaynaklara ulaşma çabalarını hatırladı. ”Okuyun.” Musa öğretmenin doğaya bakın, çeşitliliğe bakın derken ki Tekliği anlamak için duyularının ötesinden ”Okuyun.” yönlendirişini hatırlarken sınıfta, ayakta kara tahtanın önündeydi.

Selma’nın kocasından, işinden dertlenişinde anlattıklarına tekrar tekrar sakince bakmasını söylerken kendini, Selma’ya ”Okuyun.” deyişini hatırladı. Dedesiyle nehir kenarında birlikte balık avındayken avcı olmanın kurallarını anlatışında süreci okumayı öğrendiği o anı hatırladı.

İşte ne ara bu duruma geldiğini o an anladı. Duyarsızlık, kayıtsızlıkla Kendine ihanet ettiği o andı.

Arzu Aykın

Gerçek, Bir'likte. Dönüşüm, kararlı bir güç gerektirir.